مقدمه
دولت آمریکا و دانشمندان راه تازه ای را برای تعریف بیماری آلزایمر بر پایه نشانه های زیست شناختی، همچون تغییرات در مغز به جای اتکا بر از دست دادن حافظه و دیگر نشانه های فراموشی که امروز بکار می رود، پیشنهاد می کنند.
هدف این حرکت پیش بردن پژوهش ها با استفاده از شرایط عینی تر، مثل اسکن های مغز برای انتخاب بیماران برای آزمایش ها و شناسایی زودتر آنان در جریان پیشرفت بیماریشان، یعنی هنگامی است که احتمال تأثیر معالجات در آن ها بیشتر است.
تشخیص و تحقیقات
اما استفاده از این اسکن ها و دیگر آزمایش ها هنوز زود است برای آن که به اعتقاد متخصصان هنوزخواص یا زیان های آن تأئید نشده است. در حال حاضر، پزشکان هنوز بر وسایلی برای تشخیص اغلب موارد بیماری آلزایمر متکی هستند که از مدت ها پیش مورد استفاده است.
صرف نظر از این که از چه آزمایش هایی برای تشخیص بیماری استفاده می شود، تعریف نوین بیماری آلزایمر، تاثیر چشمگیری دارد. عده بیشتری مبتلا به آلزایمر تشخیص داده می شوند زیرا علائم بیولوژیک می توانند عوارض آلزایمر را ۱۵ تا ۲۰ سال زودتر از بروز آنها تشخیص دهند.
دکتر کلیفورد آر.جک جونیور یکی از متخصصان تصویر مغز در مایو کلینیک می گوید: افراد بسیار بیشتری از اشخاص که از نظر شناختی عادی هستند، در مغزشان پاتولوژی دارند که پس از آن حالا به عنوان بیمار آلزایمری تشخیص داده می شوند.
او یک شورای متخصصان را با انجمن آلزایمر و انستیتوی ملی سالخوردگی ترتیب داد که راهنمای تشخیص ابتلای به آلزایمر را تغییر داد. این راهنمای تجدید نظر شده روز سه شنبه پیش در مجله «آلزایمر وفراموشی :ارگان انجمن آلزایمر» به چاپ رسید.
الزایمر-بیماری در حال گسترش
در جهان حدود ۵۰ میلیون نفر مبتلا به بیماری فراموشی هستند که آلزایمر شایع ترین نوع آن است. در آمریکا حدود ۵ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر با تعریف کنونی، یعنی بر اساس مشکل فراموشی ودیگر علائم آلزایمر دارند.
دکتر جک می گوید: در حدود یک سوم سالخوردگان بالای هفتاد ساله که ظاهراً هیچ اشکالی در فکر کردن و حافظه شان ندارند، در حقیقت نشانه های مغزی وجود دارد که ممکن است حاکی از ابتلاء به آلزایمر باشد.
نتیجه گیری
هیچ درمانی برای آلزایمر فعلا وجود ندارد. داروهای کنونی مثل «آریسپت » و «نامندا» فقط موقتأ علائم آن را تخفیف می دهند. به نظر بسیاری از متخصصان مغز و اعصاب علت اصلی شکست پزشکان در درمان آلزایمر آن است که بیماری اغلب بیماران هنگامی تشخیص داده می شود که برای درمان دیر شده است.