مقدمه
یک پژوهش که به تازگی بر روی حدود نیم میلیون نفر انجام گرفته است نشان می‌دهد نشانگرهای ژنتیکی مرتبط با همجنسگرایی می‌توانند به فرایند تولید مثل کمک کنند.
ژنتیک در همجنسگرایی
از نظر زیست‌شناسی تکاملی، ژنتیک همجنسگرایی یک پارادوکس به نظر می‌رسد چرا که به لحاظ تئوری بعید است انسان‌ها و دیگر حیواناتی که منحصرا همجنسگرا هستند فرزندان بیولوژیک زیادی تولید کنند و به همین خاطر هرگونه ژن احتمالی که افراد را مستعد همجنسگرایی می‌کند به ندرت به نسل‌های بعدی منتقل می‌شود. با این حال همجنسگرایی در انسان‌ها به صورت گسترده وجود دارد و تحقیقات نشان می‌دهد که می‌تواند تا حدی ژنتیکی باشد. امری که برای سال‌هاست فکر محققان را به خود مشغول کرده است.
در یک مطالعه تازه دانشمندان با بررسی صدها هزار نفر، الگوهای ژنتیکی را که می‌توانند با رفتارهای همجنسگرایانه ارتباط داشته باشند شناسایی کردند و نشان دادند که این الگوی ژنتیکی رفتاری می‌توانند به افراد در یافتن جفت متفاوت و همچنین تولید مثل کمک کنند.
ساز و کار در عمل
برندان زیتش، متخصص ژنتیک تکاملی در دانشگاه کوئینزلند استرالیا، و همکارانش در این تحقیق ژنوم ۴۷۷ هزار و ۵۲۲ فرد در بریتانیا و آمریکا را که می‌گفتند حداقل یک‌بار با فرد همجنس خود رابطه جنسی داشته‌اند مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و سپس ژنوم‌های آنان را با ۳۵۸ هزار و ۳۴۶ نفر دیگر که می‌گفتند فقط با افراد دگرجنس‌گرا رابطه جنسی داشته‌اند مقایسه کردند.
در تحقیقات پیشین محققان دریافته بودند افرادی که دستکم یک شریک همجنس داشته‌اند، تفاوت‌های ژنتیکی کوچکی در سراسر سطح ژنوم خود به اشتراک می‌گذارند. با این حال این تغییرات به خودی خود بر رفتار جنسی تاثیر زیادی نداشته و پژوهش‌های پیشین را که در آن‌ها هیچ نشانه‌ای از «ژن همجنسگرایی» یافت نشده تایید می‌کند. اما همزمان می‌گوید که این عوامل در مجموع تاثیری کلی می‌گذارند و بین ۸ تا ۲۵ درصد وراثت را توضیح می‌دهند.
رفتارهای همجنسگرایانه در نهایت از بین می‌رود مگر اینکه به نحوی به افراد در زنده ماندن یا تولید مثل کمک کند.
محققان متوجه شدند دگرجنس‌گرایانی که به اصطلاح «ماجراجو» و دارای شرکای جنسی متعدد بوده‌اند، نشانگرهای ژنتیکی را به اشتراک می‌گذاشتند که پیشتر در افراد با شریک جنسی همجنس یافت شده بود.
پزوهش های همجنسگرایی
محققان دیگر محتاطانه با نتایج پژوهش جدید برخورد کرده‌اند. جولیا مونک، زیست‌شناس تکاملی در دانشگاه ییل آمریکا، هرچند یافته‌های جدید را مهم می‌داند با این حال می‌گوید به دلیل رفتار و تولید مثل جنسی متفاوت بشر در جوامع امروزی، در مقایسه با اجداد قدیمش، دستیابی به نتایج حقیقی و واقعی در مورد ژنتیک و گرایش جنسی بسیار دشوار و بلکه حتی ناممکن است.
خانم مونک در این باره می‌گوید وجود روش‌های جلوگیری از بارداری بسیاری از مزایایی را که به طور طبیعی می‌توانسته توسط ژن‌ها منتقل شود از بین برده است و رفتارهای انسانی نسبت به رابطه جنسی بسیار آگاهانه شده است.
یک پژوهشگر دیگر به نام قاضی رحمان، روانشناس در کینگز کالج لندن، نیز می‌گوید پرسش‌ها در پژوهش انجام شده از روابط جنسی افراد الزاما با پاسخ‌های واقعی و دقیق همراه نیست. امری که می‌تواند به یافته‌های تحقیق آسیب بزند.
نتیجه گیری
دین هامر، متخصص ژنتیک در دانشگاه هاوایی، نیز نتایج بدست آمده در رابطه با نشانگرهای ژنتیکی را قابل تحسین دانسته با این حال می‌گوید تعیین گرایش جنسی بر اساس یک بار رابطه جنسی با همجنس برای طبقه بندی افراد راه مفیدی به نظر نمی‌رسد.
یافته‌های جدید پژوهشگران به تازگی در نشریه علمی «رفتار انسانی نیچر» منتشر شده است.