پژوهشگران پرسشنامه‌ای را برای تشخیص ابتلا و شدت عارضه ادراک‌پریشی چهره‌ای یا به اصطلاح چهره‌کوری تدوین کرده‌اند.
در بریتانیا، در هر یکصد نفر جمعیت، دو نفر به این بیماری مبتلا هستند و نمی‌توانند اشخاص را صرفا با نگاه کردن به چهره آنان شناسایی کنند و به خاطر آورند.
در نوع شدید این بیماری، مبتلایان حتی از تشخیص افراد خانواده و دوستان خود ناتوان هستند و به این ترتیب، تشخیص ابتلای شدید به این عارضه دشوار نیست. اما تشخیص ابتلای به نوع ملایم‌تر این بیماری، که به نوبه خود ناراحت کننده هم هست، به سادگی امکانپذیر نبوده است.
افراد مبتلا به بیماری ادراک‌پریشی چهره‌ای ناگزیر هستند به جای توجه به چهره افراد، نشانه‌های دیگری مانند آرایش مو، لباس، صدا یا سایر علایم مشخصه را برای شناسایی آنان به کار گیرند.
ممکن است بعضی از مبتلایان اساسا از ابتلای خود به این عارضه آگاه نباشند و دشواری در تشخیص چهره‌ها را به ضعف حافظه در مورد به جا آوردن صورت افراد نسبت دهند اما ادراک‌پریشی چهره‌ای به درجه هوش یا حافظه افراد ارتباطی ندارد.
یک مبتلای به این عارضه می‌گوید مهمترین مشکل او تشخیص تفاوت بین افرادی با چهره‌های عادی و بدون علایم مشخصه است.
این فرد که در یک بیمارستان کار می‌کند، می‌گوید بارها اتفاق افتاده که خود را به همکاران قدیمی معرفی کرده است زیرا آنان را کارکنان تازه استخدام تصور می‌کرده است. او حتی قادر به شناختن همسایه‌ای نیست که هشت سال در همان محل زندگی کرده است زیرا این همسایه مرتبا آرایش و رنگ موی خود را تغییر می‌دهد.
تا کنون پزشکان توانسته‌اند با استفاده از تست‌های کامپیوتری تشخیص دهند که آیا فردی می‌تواند چهره اشخاص مشهور را شناسایی کند یا تعدادی چهره ناشناس را از یکدیگر تشخیص دهد.
اینک دکتر ریچارد کوک و دکتر پونیت شاه با همکاری پژوهشگران دانشگاه سیتی لندن و کینگز کالج دانشگاه لندن یک پرسشنامه بیست سئوالی را برای تشخیص و اندازه‌گیری شدت ابتلای به چهره‌کوری تدوین کرده‌اند.
در این تست، به هر سئوال می‌توان نمره ۱ تا ۵ داد که در مجموع، به عدد ۱۰۰ بالغ می‌شود.
در زیر، نسخه کوتاه‌تر این تست را که دکتر شاه خلاصه کرده مشاهده می‌کنید که جمع نمرات سئوالات آن به ۵۰ می‌رسد.