دانشمندان دانشگاه استنفورد در مطالعه اخیرشان موفق به شناسایی نشانگر اصلی اوتیسم در کودکان شده‌اند که می‌تواند به راحتی توسط آن علائم اوتیسم در کودکان را شناسایی کنند.
در یک مطالعه که توسط محققان دانشکده پزشکی دانشگاه استنفورد انجام شد ، یک نشانگر بیولوژیکی در نوزادان که به نظر می رسد می‌تواند به آنها در تشخیص زودتر اوتیسم کمک کند را شناسایی کرده‌اند.
طی این مطالعه محققان با بررسی ۳۳ کودک دریافتند که نشانگرزیستی هورمونی به نام هورمون آنتی‌دیورتیک (ADH) یا وازوپرسین (Vasopressin) در دوران نوزادی در مایع مغزی نخاعی نوزادانی که بعداً اوتیسم در آنها تشخیص داده شده بود، در سطوح پایین تری وجود داشت. مایع مغزی نخاعی ( Cerebro Spinal Fluid)مغز و نخاع را احاطه می کند.
دکتر “کارن پارکر” (Karen Parker) دانشیار روانپزشکی و علوم رفتاری گفت: هنگامی که کودکان خردسال در اوایل زندگی به طور مناسب محرک های اساسی اجتماعی را پردازش نمی‌کنند این به آن معنا است که مغز آنها مسیر رشد متفاوتی را دنبال می‌کند. اگرچه علائم اوتیسم را می‌توان از رفتار در حدود دو سالگی تشخیص داد، کمبود متخصصان اوتیسم اغلب تشخیص این اختلال را تا ۴ سالگی یا بالاتر به تاخیر می اندازد و باعث می‌شود کودکان نتوانند زودتر مراحل درمان را آغاز کنند. اگر می‌توانستیم اوتیسم این کودکان را زودتر شناسایی کنیم ، می توانستیم زودتر درمان آنها را آغاز کنیم.
این بیماری بر رفتارهای اجتماعی در پستانداران نر نیز تأثیر می گذارد و تنها با دو اسید آمینه از هورمون پروتئین دیگری به نام اکسی توسین که با نقش های اجتماعی مرتبط است، متفاوت است.
به نظر می رسد وازوپرسین نقش مهمی در اوتیسم دارد. در تحقیقات تیم پارکر دریافتند که سطح مایع مغزی نخاعی وازوپرسین در کودکان و نوجوانان مبتلا به اوتیسم کمتر از افراد بدون اختلال است و افراد با کمترین میزان وازوپرسین مایع مغزی- نخاعی شدیدترین علائم اوتیسم را داشتند.
اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه‌سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن هنوز ناشناخته است. به کسانی که این اختلال را دارند اوتیستیک یا درخودمانده گفته می‌شود.
یافته های این مطالعه در مجله” Proceedings of the National Academy of Sciences “منتشر شد.