در جشنواره فلسفه در کلن آلمان یک فیلسوف لذتگرا و یک الکلی که اعتیاد خود را ترک کرده درباره رابطه میگساری و شادخواری با هم بحث کردند. آیا برای نوشیدن الکل باید حد و مرز قائل بود؟ به نظر فیلسوف، الکل به خوشی کمک میکند.
روبرت فالر از وین اتریش، استاد فلسفه در دانشگاه، بر این عقیده است که نوشیدن الکل به فرد حس آزادی میبخشد و او را از قید و بندهای نابجای زندگی اجتماعی میرهاند. به اعتقاد این فیلسوف لذتگرا، در زندگی نباید تنها کار کرد و دائم به سلامت جسم اندیشید.
در مقابل این فیلسوف در جشنواره فلسفه کلن آلمان (۲۷ مه تا ۳ ژوئن) روزنامهنگاری نشسته بود که تأثیر منفی میگساری بی حد و مرز بر جسم و روح را شخصا تجربه کرده است.
دانیل شرایبر خود زمانی الکلی بوده است. او نسبت به برخورد سادهانگارانه با موضوع اعتیاد به الکل هشدار میدهد و بر خلاف فالر معتقد است الکل هیچ کمکی به تغییر مناسبات اجتماعی یا فرهنگی نمیکند.
شرایبر میداند که الکل تأثیرات منفی برگشتناپذیری بر مغز میگذارد. او معتقد است که کنترل هیجانزدگی منافاتی با شاد بودن ندارد. به اعتقاد فیلسوف لذتگرا اما اعتیاد به الکل به مراتب بهتر از اعتیاد به کار یا دیگر وابستگیهاست.
به اعتقاد کارشناسان، هر دو طرف حق دارند، هرچند نظرات روزنامهنگار کمخطرتر به نظر میرسد. از سویی تردیدی نیست که حس کمالگرایی در انسان دائما دامنه تأثیر خود را به همهی امور میگسترد و بد نیست گهگاه با آن مقابله کرد. اما آیا الکل ابزار مناسبی برای رهایی از قید و بندهای نابجاست؟
با نوشیدن الکل حس آزادی به فرد دست میدهد، اما همزمان خطر اعتیاد به آن هم وجود دارد؛ پدیدهای که نه تنها هیچ نسبتی با آزادی ندارد، بلکه عین وابستگی است.
نظرات بسته شده است، اما بازتاب و پینگ باز است.