محققان دانشگاه ژنو با مطالعه روی موش‌های مبتلا به ام اس، دریافتند قرار گرفتن در معرض سرما موجب کاهش فعالیت مضر سیستم ایمنی و تخصیص منابع بدن به حفظ حرارت می‌شود و در نتیجه روند پیشرفت این بیماری خودایمنی به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد.
در این تحقیقات موش‌ها در محیطی با دمای ۱۰ درجه سانتیگراد قرار گرفتند که در مقایسه با شرایط طبیعی زندگی آن‌ها دمای پایینی محسوب می‌شود. در جریان آزمایش مشخص شد موش‌ها مشکلی در حفظ دمای طبیعی بدن خود ندارند، اما علایم بیماری خود ایمنی ام اس به میزان قابل توجهی در آن‌ها کاهش یافته و موش‌هایی که قبلا توانایی راه رفتن را نداشتند، بهبود یافته و تنها دچار فلج جزئی دم بودند.
به گفته محققان بخشی از واکنش ایمنی بدن به توانایی مونوسیت‌هایی بستگی دارد که توانایی شناسایی آنتی‌ژن‌ها را دارند و نحوه تشخیص عناصر غیرخودی را به سلول‌های T آموزش می‌دهند. اما در بیماری‌های خودایمنی آنتی‌ژن‌های خودی با آنتی‌ژن‌های غیرخودی اشتباه گرفته می‌شوند.
در این تحقیقات مشخص شد کاهش دما فعالیت مونوسیت‌ها را از طریق کاهش ظرفیت تشخیص آنتی ژن در آن‌ها، تعدیل می‌کند و در نتیجه موجب کاهش فعالیت سلول‌های ایمنی T می‌شود. در واقع بدن با افزایش متابولیسم به منظور حفظ دمای طبیعی در سرما، منابع خود را از اختیار سیستم ایمنی خارج کرده و به جای دیگری تخصیص می‌دهد و این فرایند منجر به کاهش فعالیت مضر سلول‌های ایمنی و در نهایت بهبود علایم بیماری می‌شود. این مطالعه می‌تواند در کاهش علائم بیماری ام اس موثر باشد.
ام اس یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی پاسخ غیر متعارفی به سیستم عصبی مرکزی (CNS ) می‌دهد. سیستم عصبی مرکزی شامل مغز، نخاع و اعصاب بینایی است. سیستم ایمنی بدن به طور معمول عوامل خارجی مانند باکتری ها و ویروس ها را مورد هدف قرار می دهد؛ ولی در بیماری‌های خودایمنی، به اشتباه بافت های نرمال از بین می روند. در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به میلین حمله می‌کند. میلین به غلاف چربی اطراف سلول های عصبی گفته می‌شود. میلین آسیب دیده سبب بوجود آمدن تصلب بافت (sclerosis) می‌شود که نام بیماری نیز از همین واژه گرفته شده است.
زمانی که پوشش میلین یا بافت‌های عصبی آسیب می‌بینند، ارسال پیام‌های عصبی مختل می‌شود که عوارض مختلفی دارد.