عدم اطلاع برخی متخصصین از عوارض مصرف داروهای ضد صرع
1391/6/10
برپایه مقاله منتشر شده در شماره اکتبر 2013مجله صرع و رفتار تخمین زده می شود حدود 20درصد متخصصین مغزواعصاب در جریان اطلاعات بروشورهای دارویی در جهت کنترل اسیب های احتمالی به بیماران با عارضه تشنج که داروهای ضد تشنج می گیرند نظیر اسیب های جنینی و افکار منجر به خودکشی می شود نیستند.
در این تحقیق اظهار نظر می شود که مطالب علمی مربوط به عوارض داروها بصورت سیستماتیک به اطبا منتقل نمی شود.
دکتر گرگوری کراس Gregory Krauss استاد بیماریهای مغزواعصاب دانشکده پزشکی جان هاپکینزدر بالتیمور مریلند و راهبر این مطالعه بیان می کند که توزیع اطلاعات مانند اطلاعات طبقه بندی شده بوده و همگون و در دسترس نیست.وی می افزاید که اینگونه عمل می شود که موارد مهم عارضه دارویی به اطلاع پزشک متخصص مغز واعصاب دررابطه با داروهای ضد تشنج نمی رسد و پزشک مربوطه بعدا از طریق هشدارهای دارویی سازمان دارو غذاFDA و یا در جریان سمینارهای بازاموزی به انها پی می برد
او اضافه می کند که البته این شیوه درست اطلاع رسانی نیست و FDA به انتقال دست دوم اطلاعات و نیز انجمن های حرفه ای تکیه دارد و این صحیح نیست.
به نظر می رسد به سیستم کامل تری مانند مثلا ایمیل به متخصصین باید استناد کرد.
ایشان در انتها می گویند که در حال حاضر در واقع اگر یک متخصص به نحوه اطلاع رسانی عوارض داروهای گزارش شده سازمان دارو غذای امریکا یعنی FDA اکتفا کند از جریان روز اطلاعات دور می افتد.خلاصه تحقیق انجام شده بالا به شرح زیر است:
با استفاده از بانک اطلاعاتی انجمن مغز واعصاب امریکا برای تعداد 4627 متخصص مغز و اعصاب امریکایی در سرتاسر ان کشور پرسشنامه هایی در باره:
1- عوارض جلدی داروی کاربامازپین بصورت سندرم استیونز جانسونز و نیز نکروز اپیدرم جلدی که بیشتر یک استعداد ژنتیکی در افراد با نژاد اسیایی بوده و توصیه FDA ان است که در این نژاد قبل از تجویز کاربامازپین در مورد این مارکر هاپلوتایپ بررسی گردد.
2- افکار و رفتارهای خودکشی با مصرف داروهای جدیدتر ضد صرع و توصیه FDA به کنترل و اگاهی دادن با بیماران مربوط که از این داروها استفاده می کنند.
3-نقائص ایجاد شده در جنین که با مصرف داروی دیوالپروات تا 10/7 درصد افزایش می یابد.
4-اختلالات شعوری و شناختی در نوزادان که در رحم مادرنی هستند که دیوالپرواکس میگیرند وبین 6 تا 9 نمره تست IQ انها کتر از نوزادنی است که مادران انها داروهای ضد صرع دیگری می گیرند.
به عنوان سوال کنترل از انها درخواست شد که ایا می دانند که داروی ضد صرع لاکوزامایدLACOSAMIDE فاقد هشدارهای ایمنی جعبه سیاه است؟
از انها همچنین درخواست شد که روش های اطلاع رسانی به بیماران را بین بسیار ضعیف تا بسیار کارامد طبقه بندی نمایند.
محققین تعداد 505 پرسشنامه را بررسی کردند پزشکان متخصص مغز واعصاب پاسخ دهنده 66/5 درصد مرد با میانگین سنی 48/9سال بوده و حدود 100بیمار تشنجی را در سال مداوا می کردند که حدود نیمی از انهابه تنهایی و یا در گروه فعالیت می کردند و سابقه طبابت انها از یک سال تا 52سال متغیر بود.
بررسی پرسشنامه ه نشان داد که حدود یک پنجم پاسخ دهندگان از اطلاعات عوارض مهم دارویی داروهای ضد صرع اگاهی نداشتند و انهایی که در امر طبابت تعداد بیشتری بیماران صرعی بودند بیش از بقیه از مسائل مربوط اطلاع داشتند.
دکتر کراوس کفتند که سن-جنس-بورد تخصصی-نحوه طبابت-سابقه طبابت -توزیع جغرافیایی در امار بالا تاثیری نداشت و تنها فاکورمهم تاثیر گزار بودویزیت بیش از 100 بیمار تشنجی در سال بود.
حدود 70 در صد از اطلاع رسانی FDA در مرد پوشش مارکر هاپلوتایپ نژاد اسیایی در مورد عارضه جلدی کاربامازپین مطلع بوده اما تنها 22/5 درصد این کنترل را قبل از تجویز دارو بعمل می اوردند.
دستور و توصیه FDA ان بود که این غربالگری پیش از تجویز کاربامازپین انجام گردد اما نمی گوید چطور؟یکی از متخصصین می گوید که تنها 2 روز طول کشید تا ازمایشگاه انجام دهنده انرا بیابد و چند صد دلار هم هزینه ان است که بیمار باید پرداخته و منتظر جواب بماند در نتیجه راحت ترین راه اغار درمان با داروی دیگری است.
بیش از 80 درصد پاسخ دهنده ها از هشدارهای خودکشی با داروهای جدید تر ضد صرع اگاه بوده اما در نهایت تنها 60 درصد امار واقعی وقوع ان یعنی خودکشی را با میزان 4/3 نفر در هر هزار نفر می دانستند.
در مطالعات ریسک خودکشی در هزاران بیمار در مقایسه با دارونما دوبرابر بیشتر توسط FDA گزارش شده است.
دکتر کراوس در باره نحوه هشدار و اطلاع رسانی احتمال بیشتر خودکشی با داروهای جدید تر ضد صرع توسط FDA ابراز نارضایتی کرده و می گوید سازمان داروها را طبقه بندی نکرده و تیپ بیماران راهم مشخص نکرده (مثلا بیماران افسرده) و تنها هشدار کلی در رایطه با تمام داروها را معقول نمی داند بدون انکه همه گیر شناسی-توزیع حمعیتی و سایر عوامل خطر را مشخص کرده باشد.
تنها 33/5 در صد پاسخ دهنده ها از گزارش جدید ریسک نقائص جنینی در کودکان مادران درمان شده با دیوالپرواکس اگاهی داشته و حدود نیمی بعنی 48/9 درصد از ای کیوی پایین تر کودکانی که مادران انها دردوره بارداری داروی دیوالپرواکس را دریافت کرده بودند مطلع بودند.
حدود 73 در صد پاسخ دهندگان پاسخ درست سوال کنترل را می دانستند که جعبه سیاهی برای دستورات ایمنی داروی لاکوزاماید وجود ندارد.
برخی هشدارهای دارویی در رابطه با داروهای ضد صرع مربوط به سالهای اخیر است و زمانی طول می کشد تا اطبا با ان اشنا شوند اما بدون تردید این تاخیر در کسب اطلاعات روز به زیان بیماران است.
در باب منبع اطلاع رسانی بیشترین ان از طریق انجمن های تخصصی (%67/1)-مقالات متتشر شده و یا انکه همکاران و یا افراد هم گروه و کمترین درصد از طریق اموزش مداوم بوده است(%52).پزشکان بخش خصوصی بیشتر از طریق نمایندگان علمی شرکتهای دارویی و پزشکان بخش دانشگاهی از طریق مقالات علمی ویا همکاران مطلع می شوند.
اخیرا FDAبه اعضا خود انرا اطلاع می دهد اما مرتب نیست ولی کلا فارغ از نحوه اطلاع رسانی پزشکان متخصص باید از ان اگاهی داشته ودر پاسخ بیماران که گهگاه از ان مسائل می پرسند هرجند ریسک وقوع ان ناچیز باشد باید مطلع باشند.میزان پاسخ دهی کلی بالا نبوده اما شاید بتوان انرا به سونامی ایمیل های بی ارزش که پزشکان را احاطه کرده است نسبت داد در اینصورت یک سیستم ایمیل برچسته پرسشنامه ای مشکل را حل کند.
اما خانم دکتر ژاکلین فرنچ استاد داشکده پزشکی نیویورک ورئیس انجمن صرع امریکا می گوید هرجند نتایج این مطالعه اورا متفکر کرده ولی متعجب نشده است.ام می گوید انبوهی از داروها وجود دارد که توسط پزشک متخصص مغز واعصاب نسخه می شود و روز به روز هم به انها و در نتیجه عوارض انها افزوده می شود ودر نتیجه اگاهی از تمام انها امر شاقی است.
او می گوید هرچند مردم انتظار دارند طبیب در مورد انچه نسخه می کند همه چیز را بداند اما این توقع واقع گرایانه های نیست.
ام می افزاید هرچند اطلاع رسانی گهگاه انجمن های تخصصی خوب است اما وجود تلفنهای همراه هوشمند-وسایل ارتباط جمعی-پیامک های نوشتاری هم ابزار مناسبی بشمار می روند.
ایمنی بیمار رسالت انجمن مغز و اعصاب امریکا است و این مقاله بی تردید هشداری به اطلاع رسانی بهتر و کامل تر به اطبا است اما این هزینه خود را دارد و باید دید چه کس یا سازمانی قرار است انرا بپردازد.
Epilepsy Behav. 2013;29:36-40
تاثیر جراحی برداشتن یک نیمکره مغزی در درمان صرع مقاوم به درمان
1392/6/4
پیگیری مطالعات تحقیقی در کودکانی که به علت صرع مقاوم به درمان تحتعمل همیسفریکتومی قرار گرفته اند نشان می دهد که انها از صرع رها شده و بدون کمک هم قادر به حرکت هستند اما دربرخی عملکردهای روزمره دچار اختلال شده اند.بر پایه گزارش دکتر اجای گوپتایAjay Gupta در کلیولند کلینیک اوهایو از میان115 کودک با میانگین تحت نظر بودن 6/5 سال تعداد 76 بدون تشنج شده و 96 نفر قادربه راه رفتن بدون کمک بوده اند.
اما 2/3 کودکان دارای حداقلی از اختلال تکلم و حدود 85 در صد یادرمدرسه به کمک برا ی ادامه تحصیل و یا به مدارس استثنایی نیاز داشتند و تنها حدود 18 رد صد رشد متناسب با سن خود داشتند.نتایج در مجله انلاین اپیلپسیا به چاپ رسیده است.online journal of epilepsia
دکتر گوپتا و همکاران او به این نتیجه رسیدند که اگر بعد از جراحی حملات تشنجی بازگردد اختلالات راه رفتن-صحبت کردن -روخوانی و تکلم بیشتر خواهد بود.اختلالات حرکتی در افراد عمل نشده بیشتر است که در ام ارای انهامشهود است.
در تحقیقات پیشین بین 25 تا 08 درصد کودکانی که به لحاط طبی صرع مقاوم به دارو داشتند با روش جراحی برداشتن یک نیمکره بهبودی گزارش کرده بودند اما در ان گزارشات اطلاعات بسیار کمی در باره مشکلات حرکتی-مهارتهای تکلم-روخوانی و درک دید فضایی انها وجود داشت.
محققین این مقاله برای ارزیابی پیامدهای عملکردی از 115 کودک و نوجوانی که برای صرع مقاوم به دارو تحت عمل جراحی برداشتن یک نیمکره مغزی قرار گرفته بودنداز سال 1997 تا 2009 به لحاظ فعالیت های معمول روزانه مانند حرف زدن-راه رفتن -روخوانی وامثال ان تحقیق و کنکاش نمودند.
مدارک و اطلاعات قبل از عمل جراحی ازقبیل نوارمغزی ویدیو مانیتورینگ مغزی-گرافی های انجام شده و جراحی های احتمالی به عمل امده قبلی و نیز مشکلات حرکتی-زبانی و خوانش و اختلالات بینایی کنترل و ثبت می شد.
والدین و یا مراقبین افراد شرکت کننده وندرتا خود انها تحت مصاحبه و پرکردن پرسشنامه قرار گرفته و از بابت توانایی های پیش گفته و نیز ارتباطات شغلی و تحصیلی انها پرس و جو بعمل می امد.
توانایی راه رفتن انها بصورت امکان راه رفتن بدون کمک-چند قدم بدون کمک و ناتوانی در راه رفتن و سایر توانایی ها به صورت خوب و یا بد تخمین زده می شد.در پیگیری نهایی 61دصد شرکت کننده ها بعد ازجراحی بدون تشنج و 7%هم حمله اولیه داشت اما حداقل یکسال بعد از جراحی تشنج نداشتندو 13 درصد بیش از 90درصد کاهش در دفعات تشنج داشتند و 19 درصد کمتر از 90 درصد کاهش در تعداد و دفعات تشنج شامل 9درصد عدم تاثیر و یا انکه حداقل تاثیر بودند.
از بیماران بزرگسال 24 نفر استخدام شده و مستقل بودند و از بیماران در سنین مدرسه تعداد قابل توجهی به مدارس معمولی رفته و مشکلی نداشتند که 6/2 درصد بدون کمک و 59/2 درصد با کمک و 27/2 درصد درمدارس مخصوص کودکان استثنایی و7/4درصد هم در خانه مراقبت شده و حداقل نوانایی را داشتند.
در یک تحلیل کلی نگر انچه که مشخص شد ان بود که وجود ضایعات دوطرفه در نواحی حرکتی مغز قبل از عمل جراحی و نیز عود تشنج بعد از عمل نشانه خوبی نبوده و گویای ناتوانی در راه رفتن بعدی بشمار می رود.
در مورد تکلم وجود اختلالات مغزی در ام ار ای مغزی قبل از جراحی ونیز اختلالات تکلمی قبل از عمل و بالاخره تشنج بعد از عمل شاخص مهمی است.
توانایی قرائت و روخوانی با وجود ضایعات مغزی در نیمکره مقابل در ام ار ای ونیز سن کمتر در اغاز حملات صرعی پیش گویی کننده خوش ایندی نبود.
از جمله محدودیت های این مطالعه که انتظار می رود در برسی های اتی لحاظ گردد سن کم بررسی شونده ها و تکیه بیش از حد متعارف روی والدین در دادن اطلاعات و نیز احتمال وجود و تشخیص داده نشدن رگه هایی از اوتیسم در ان کودکان و نقش ان روی توانایی و مهارتهای تکلمی و خوانش و رفتاری انها می باشد.
Primary source: Epilepsia
Source reference: Gupta A, et al “Long-term functional outcomes and their predictors after hemispherectomy in 115 children” Epilepsia 2013; DOI: 10.1111/epi.12342.
یافته های جدید جراحی در درمان صرع و تشنج
8/9/2013
محققان آلمانی به تکنیک تازه‌ای دست یافته‌اند که کمک می‌کند قبل از عمل جراحی بیمار مبتلا به صرع، شانس موفقیت جراحی را بسنجند. این تکنیک تازه به جراحان کمک خواهد کرد تا عمل‌های غیرضروری را انجام ندهند.
صرع بیماری رایجی در حوزه بیماریهای مغز و اعصاب است. بیمار مبتلا به صرع، از تشنج و اسپاسم ناگهانی سلولهای مغزی رنج می‌برد که موجب بیهوشی و عش می‌شوند. حدود ۵۰ میلیون نفر در سراسر جهان به اشکالی از این بیماری مبتلا هستند.
با اینکه داروهایی برای کنترل این بیماری در بازار موجود است، بدن برخی مبتلایان نسبت به دارو مقاومت نشان می‌دهد. برای این دسته از بیماران، تنها راه حل ممکن، انجام عمل جراحی در ناحیه مغز برای خارج کردن لوب تمپورال است.
با این‌حال عمل جراحی همیشه موفقیت‌آمیز نیست. آمار نشان می‌دهد که دست‌کم یک سوم بیماران بعد از جراحی هیچ پیشرفت و بهبودی در حال جسمی خود حس نمی‌کنند.
اما به نظر می‌رسد به زودی این وضعیت و سردرگمی در مورد نتیجه‌بخش بودن عمل جراحی تغییر خواهد کرد. محققان دانشکده پزشکی شهر بن و “مرکز تحقیقات نورولوژی” بیمارستان “ماکس پلانک” شهر کلن، به تکنیک جدیدی دست یافته‌اند که به آن‌ها امکان پیش‌بینی موفقیت‌آمیز بودن جراحی را می‌دهد.
محققان می‌گویند این تکنیک تازه کمک می‌کند که در هر ۱۰ عمل جراحی، موفقیت یا عدم موفقیت ۹ عمل را پیش‌بینی کنند. این سیستم براساس الگوریتم‌های محاسبه شده از اطلاعات و داده‌هایی است که درباره بیمار جمع‌آوری شده‌اند.
نرم‌افزار کامپیوتری ویژه برای تحلیل این داده‌ها را ریاضیدان مرکز تحقیقات “ماکس پلانک” طراحی کرده است.
این نرم‌افزار به پزشکان متخصص این امکان را نیز می‌دهد که نتیجه “ام آر آی” بیمارانی را که بعد از جراحی بهبود نسبی داشته‌‌اند با بیمارانی مقایسه کنند که پیشرفتی در حال جسمانی آن‌ها دیده نشده و به این ترتیب، به داده‌های دقیق‌تری برای پیش‌بینی نتیجه عمل جراحی بیماران دیگر رسند.
هرچند تابه‌حال نتایج این تکنیک تازه، امیدوارکننده و مثبت بوده اما محققان دانشگاه بن و بیمارستان ماکس پلانک کلن اعلام کرده‌اند که عجالتا از آن به شکل گسترده برای بیماران مبتلا به صرع استفاده نخواهد شد.
کریستین الگار، رئیس کلینیک صرع دانشگاه بن، به دویچه‌وله انگلیسی گفته است:«تحقیقات بیشتری لازم است، هنوز نمی‌توان این متد تازه را به شکل گسترده برای بیماران مبتلا به صرع استفاده کرد.»
هایو هامر، یکی از پزشکان متخصص عضو مرکز صرع ایالت بایرن نیز تایید کرد که تکنیک تازه علی‌رغم موفقیت، هنوز در مراحل ابتدایی است و تحقیق بیشتر و دقیق‌تری لازم دارد. او دویچه‌وله گفت:« این فقط یک شیوه برای بالا بردن امکان بهبودی و موفقیت عمل است. باید همیشه چند شیوه را ادغام و به چندین مساله توجه داشت.»
در حالی که تحقیق برای پیشرفت این تکنیک تازه ادامه دارد، دلیا لیزا فیس، ریاضیدان طراح نرم‌افزار لازم برای این تکنیک تازه، اعلام کرد که به دنبال نرم‌افزاری تازه برای پیش‌بینی وضعیت بیماری مبتلایان به پارکینسون است.
اگر این نرم‌افزار تازه با موفقیت در بیمارستان‌ها به کار گرفته شود، استفاده از شیوه تحلیل کامپیوتری داده‌ها در علم پزشکی گسترده‌تر خواهد شد و لازم نیست عمل‌های جراحی محکوم به شکست، روی بیماران انجام شوند.
تشخیص تشنج بعدی در زمینه تشنج با تب
گزارشات جدید نشان می دهد که انجام ام ار ای مغزی و نیز نوار مغزی بلافاصله بعد از تشنح پایدار و طول کشیده Status با تب در کودکان می تواند احتمال وقوع صرع بعدی را در انها نشان دهد.
دکتر داگلاس نوردیل نورولژیست اطفال در مموریال هاسپیتال در شیکاگو در ایلینویز امریکا می گوید که کندی ریتم نوار مغزی بعد از تشنج تب مهم ترین یافته نوار مغزی است و همراه با اسیب هیپوکامپ مغزی به عنوان یک یافته حاد در ام ار ای مغزی درگیری سیستم عصبی و احتمال وقوع صرع در مراحل بعدی می تواند باشد.
وی اضافه می کند که تحقیقات بیشتری برای تایید اینکه یافته فوق نشانه اسکلروزیس مزیال در مغز و احتمال وقوع صرع لوب تامپورال ویا هر دو می باشد لازم است.اطلاعات تفضیلی در رفرانس زیر می توان مطالعه کرد.
Neurology. 2012;79:1-7. Published online November 7, 2012
سردکردن مغز راهی برای پیشگیری از تشنج درضربات مغزی
در جریان ضربات به سر و در نتیجه اسیبدر قشر مغزی احتمال وقوع تشنج بسیار است که معمولا به درمانهای رایج باداروهای ضد تشنج هم می تواند جواب ندهد.درگزارش سال 2006 نقش سردکردن قشر مغزی به زیر 24درجه توانست در موشها از بروز و ادامه تشنج جلوگیری کند و این امیدواری را ایجاد کرد که ابداع یک ابزار سردکننده قشر مغزی در انسان هم بتواند چنان تاثیری بجای بگذارد.محققین مزبور در همراهی باسایر دانشمندان در مینه سوتا-واشنگتون و سیاتل به دنبال ابداع دستگاهی برای سردکردن مغز در موشهای ازمایشگاهی و اخیرا در مدلهای انسانی هستند.
بررسی های اولیه نشان داد که این شیوه نه تنها از بروز حملات تشنج بعدی جلوگیری می کند بلکه اصولا انها را کلا متوقف می کند ودر نتیجه اثار بهتری از خود نشان می دهد.
درجریان تحقیق موشها به دو گروه تقسیم شدند: در یک دسته از دستگاه سردکننده مغزی استفاده شد و در گروه دیگر هم در واقع از دستگاهی که عمل خاصی انجام نمی داد استفاده شد.البته مانند سایر پروژه های تحقیقی مشابه , محققین از اینکه در کدام گروه از کدام دستگاه استفاده میشد بی اطلاع بودند.سپس به تمامی انها توسط فرد با مروتی به شیوه قابل اعتمادی ضرباتی به جمجمه انها وارد می کرد که مطمئن بودند ظرف چند هفته به تشنج منجر می شود. انگاه در زمانی بین 2 تا 16 هفته ابزار سردکننده تا رساندن به حدود 4 درجه ساتنیگراددر انها کار کذارده شد.هر دو گروه برای بررسی تشنج با نوار مغزی کنترل می شدند.10تا 15 هفته بعد از خارج کردن ابزار خنک کننده هم حیوانات از نظر تشنج دنبال شدند که جلوگیری و متوقف شده باشدو در انتها مغز انها از نظر ضایعات احتمالی دیگری غیر از تشنج هم بررسی شدند.
در گروهی که از شبه دستگاه استفاده شد تشنج های شدیدتر و طولانی تری داشتند و در مقابل انهایی که که از دستگاه خنک کننده بین 0/5 تا 2درجه سانتیگراد استفاده کرده بودند و در واقع درجه سردی بیشتر مساوی بود با تاثیر بهتر در کنترل و جلوگیری از تشج و اثر پیشگیری کننده از تشنج تا 10 هفته هم بعد از خروج دستگاه سردکننده ادامه داشت.
بطور طبیعی ضربه مغزی باعث کاهش کارکرد سلولهای ناحیه اسیب دیده می شود اما در انهایی که باسردکردن مغزی درمان شدند کارکرد سلولهای مغزی هم نرمال بود.
این تحقیقات هیجان انگیز است زیرا نشان می دهد که می توان جلوی تشنج را پس از ایجاد ان گرفت و فعالیت طبیعی سلولهای مغزی را هم با مختصر سردکردن مغز حفظ کرد.اگر بتوان این شیوه درمانی را در انسانها هم بکارگرفت از بروز تعداد زیادی تشنج در سال می توان جلوگیری کرد.
دکتر متیو اسمیت Mtthew Smythمحقق ارشد این تحقیق و دانشیار دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن دانشگاه در انتها می گوید:
مطالعات نشان می دهد که این نوع تشنج مدتها پس از ضربه اولیه ایجاد می شود و در لحظه بروز ضربه مغزی و یا زمانیکه علائم تشنج نشان داده می شود اغاز نمی شود و اگر تحقیقات بعدی تاثیر ان را در انسان هم نشان دهد می توان مطمئن بود که از بروز تشنج های متعددی بعد از ضربه مغزی جلوگیری شود و اید در سایر موارد هم بتوان انرا بکار گرفت.
http://www.epilepsyresearch.org.uk
درمان تشنج ها ی مقاوم به دارو با تحریک عصب 3قلو
محققین اظهار می دارند نوعی روش تحرک خارجی عصب 3 قلو می تواند در بیماران با تشنج مقاوم به دارو مفید و موثر باشد.در این شیوه با سیگنالهای الکتریکی ملایم بزرگترین عصب جمجمه را تحریک کرده که فعالیت بخش های خاصی از مغز را تحت تاثیر قرار دهد.در مورد صرع مطالعات نمونه های حیوانی قبلی نشان می دهد که تحریک عصب سه قلو می تواند باعث کنترل صرع شده و نونه های اخیر انسانی هم انرا تایید می کند.
محققین مراکز دانشگاهی کالفرنیا-لوس انجلس و کالفرنیای جنوبی روش تحریک خارجی عصب سه فلو را با یک گونه شبیه دارونما مقایسه کردند.
محققین تعداد 50 بیمار با تشنج مقاوم به دارو را که حداقل یک و یا دو تشنج با شروع موضعی داشتند مورد بررسی قرار دادند. بیماران شرکت کننده در این مطالعه تحقیقی حداقل 20سال به تشنج مبتلا بوده و تاقبل از اغاز درمان با این روش روی درمان دارویی با متوسط 3/35 دارویی بودند که در کنترل تشنج انها ناموفق بود.انها 6 هفته قبل از اغاز شیوه درمانی پیش گفته به دوگروه تقسیم شدند یک دسته روی تحریک خارجی 120 هرتز عصب سوم و نیم دیگر با همان شیوه اما بدون تاثیر یعنی با 2 هرتز مرد تحریک قرار گرفتند که در واقع دارونما می توان نام برد.انگاه انها در فواصل 6 و 12 و 18 هفته بعد مورد مطالعه و بررسی از نظر ایمن بودن برای کنترل و کاهش دفعات تشنج بیمار قرار گرفتند.در پایان هفته هجدهم 30 درصد بیمارانی که با این روش درمان شده بودند حداقل 50در صدکاهش در دفعات تشنج داشتند که این رقم در گروه شاهد 21 در صد بود.
درمان مزبور با بهبودی خلق بیمار هم همراه بود در 4 درصد با استرس و در 4 درصد دیگر با سردرد و در14 درصددیگرهم با تحریک پوستی همراه بود.
محققین ارشد این تحقیق در متن منتشر شده ان در مجله نورولژی ارگان انجمن مفزواعصاب امریکا اظهار نظر می کنند که مطالعات مقدماتی این تحقیق به نفع تاثیر ان در کنترل تشنج های مقاوم به درمان است.
www.aan.com
نظرات بسته شده است.