یک گروه از محققان دانشگاه کالیفرنیای آمریکا با همکاری محققان ژاپنی دریافتند تحریک نخاع می‌تواند موجب کاهش قابل توجه درد و علایم حرکتی در بیماران مبتلا به پارکینسون شود.
این تحقیقات با کمک ۱۵ داوطلب مبتلا به پارکینسون با میانگین سنی ۷۴ سال و به طور میانگین ۱۷ سال سابقه ابتلا به بیماری انجام شد. تمام این بیماران تجربه دردی را داشتند که با استفاده از روش‌های متداول کاهش نیافته است.
محققان الکترودهایی را زیر پوست این بیماران و در نزدیکی ستون فقرات آن‌ها کارگذاشتند و سپس با استفاده از سه نوع تحریک الکتریکی مستمر، منقطع و مستمر با شدت متغیر، اقدام به تحریک نخاع بیماران کردند. در نتیجه این اقدام، تمام بیماران بهبود قابل توجهی یافتند و با اندازه‌گیری میزان درد آن‌ها از طریق Visual Analogue Scale مشخص شد در مجموع و با استفاده از تمام انواع تحریک الکتریکی، درد داوطلبان به میزان ۵۹ درصد کاهش یافته است. همچنین ۷۳ درصد از بیماران در آزمون طی مسافت ۱۰ متری، به طور متوسط ۱۲ درصد بهبود نشان دادند. در این آزمون به منظور ارزیابی کارآیی و توانایی گام برداشتن بیمار، از سرعت راه رفتن استفاده می‌شود. علاوه بر این ۶۴ درصد از بیماران در آزمون موسوم به Visual Analogue Scale که مدت زمان بلند شدن و طی کردن مسافتی به طول ۳ متر را اندازه‌گیری می‌کند، به میزان ۲۱ درصد بهبود داشتند.
به گفته محققان برای اطمینان از این که بهبود کارکرد حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون حاصل تحریک عصبی بوده یا در نتیجه کاهش درد ایجاد شده، انجام تحقیقات بیشتر ضروری است. با وجود این نتیجه تحقیقات حاضر نشان می‌دهد که تحریک عصبی نخاع تاثیر قابل توجهی بر کاهش درد این بیماران دارد.
محرک اصلی بیماری پارکینسون یک نسخه جهش‌یافته از پروتئینی به نام آلفا سینوکلین است. این پروتئین در نورون‌های تولیدکننده دوپامین تجمع می‌یابد. جسم سیاه مغز پیام‌های عصبی را از طریق نخاع به عضلات مختلف ارسال می‌کند و این فرآیند از طریق ماده شیمیایی دوپامین صورت می‌گیرد. به مرور زمان با تجمع آلفا سینوکلین عملکرد سلول‌های عصبی مختل شده و سلول‌ها از بین می‌روند. در این حالت مشکلات حرکتی ایجاد می‌شود و مراحل اولیه پارکینسون شکل می‌گیرد.
بیماری پارکینسون معمولا با لرزش غیرارادی یک دست آغاز می‌شود و به تدریج اکثر اندام‌ها را درگیر می‌کند. عدم تعادل، درد عصبی، بی‌اختیاری، اختلال خواب، تعریق بیش‌از حد، افسردگی و اضطراب از دیگر علائم این عارضه است.
علائم اولیه بیماری شامل لرزش بی‌اختیار در دست، انگشتان دست و چانه، ریز شدن دست‌خط، کاهش حس بویایی، اختلال خواب و بدخوابی، مشکل در حرکت و راه رفتن و کاهش تعادل، احساس سفتی و کاهش انعطاف‌پذیری پاها، یبوست، کاهش تن صدا، سرگیجه و غش کردن است.
در مجموع می‌توان گفت این عارضه ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است که منجر به آسیب به سلول‌های عصبی می‌شود. این افراد به مرور از شرکت در اجتماع و فعالیت‌های اجتماعی سر باز می‌زنند و دچار افسردگی می‌شوند.
بر اساس گزارش روزنامه ایندیپندنت، معمولا علائم پارکینسون از ۵۰ سالگی نمایان می‌شود. البته ممکن است از هر ۲۰ بیمار مبتلا، علائم در یک نفر قبل از ۴۰ سالگی بروز کند. بر اساس بنیاد پارکینسون، مردان ۱.۵ برابر بیشتر تحت تاثیر این بیماری قرار دارند.
در حال حاضر هیچ درمانی برای این عارضه وجود ندارد، ولی با تجویز داروهایی که میزان دوپامین مغز را افزایش می‌دهند، می‌توان علائم بیماری را کنترل کرد.
در حال حاضر بیش از ۱۰ میلیون نفر در سراسر جهان به پارکینسون مبتلا هستند. پارکینسون دومین بیماری شایع عصبی پس از آلزایمر است.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Bioelectronic Medicine منتشر شده است.